[د/ عبد الله]

كان طفل برىء فرحان بدنيته

عايش.....مبيحسبشى خطاوى سكتّه

حياه هاديه وبسيطه....كل ما يتمناه

كان قلبه برىء مليان امل

مستنى يوم ما يكبر ويبدأ فى العمل

كان فاكر كل الناس....راضيه رضاه

يجرى ويلعب ما بين ميه وشجر

احلامه بسيطه متتعداش القدر

الدنيا ملكه....كان طاير فى سماه

راسم لنفسه فى بكرة مكان

كان شايف نفسه صح واتاريه غلطان

كان فاكر ان هى...دى الحياه

وكبر الولد ودخل دوامة المراره

اتشد فيها ويا الف خساره

من البدايه.... راح فيها وتاه

لقى نفسه عايش فى عالم تانى

مش هى دى دنيتى ولا ده زمانى

انا ليه هنا؟ ما ترد يا زمن الامانى

منيتنى كتير وادينى....مش لاقى النجاه

ولما دق الحب قلبه وفيه اتولد

زى كل حاجه الطلب اترفض

وضاع حبه وشكله ضاع للابد

واه ....ما بقت عادى كلمة اه

وكل حلم فى قلبه كان دلوقتى مات

وكل الامانى صبحت ذكريات

وهو دلوقتى بيبكى ع اللى فات

ويا ترى ايه تانى.....بيستناه