[فرولة]

يمكن لاننا بنحب نصعب على نفسنا وعلى الناس وبنحب نعيش فى حزن والم
او لان الفرح بقى قليل ومش بيجى غير كل كام سنه مره فبننساه علطول لكن هننسى الحزن ازاى وهو بقى ملازمنا كانه الستار او الواقى بتاعنا
او لاننا بقينا رومانسيين زياده عن اللزوم فبقينا بنتجرح بسرعه وبنحزن مع كل جرح
او لان معدش فى حاجه تستدعى الدحك يعنى مثلا شاب زيك لو كان لقى شغل فى بلده كان هيتغرب ويشوف المرار بتاع الغربه ولا كان هيفضل وسط اهله يعنى ده مثال للحال اللى احنا فيه كل بيت عايش فى قلق خوف على ابنه اللى متغرب يجى منين الفرح بقى
الكلام كتير بس انا مش عاوزه اخرج من صلب الموضوع
وتسلم ايدك