فى ناس تعبانه طول عمرها على لقمه عيشها شقيانه
لا من حقها تتعب او حتى فى يوم تقول اه يانا
ست عجوزه على شويه خضار مكفيه
وياريت القمه اللى جايه على عيالها مكفيه
وراجل خانه الزمن وفى عجزه اترمى فى الشارع
لا بيصعب على اللى جاى ولا اللى رايح
ماشين بالمثل اللى يحتاجه البيت يحرم على الجامع
اكل العيش بقى مر والعمر يوم ورا يوم ينجر
والشقى والغلب لا خلى الحره حره ولا الحر حر
وكلنا تحت رحايا الزمن مطحونين بتدوس على رقبينا السنين
زى التور فى الساقيه مربوطين ومتغمين
بنلف حوالين نفسينا ومش حاسين